Techniki wytwarzania kompozytów polimerowych z żywicami chemoutwardzalnymi są niezwykle różnorodne.Za najważniejszą metodę tego rodzaju uważa się formowanie kontaktowe. Metoda ta polega na ułożeniu warstwy zbrojenia w postaci tkanin i mat w odkrytej formie i nasycaniu go żywicą. Kontaktowa metoda formowania jest bardzo prosta co pozwala na tanie i szybkie uruchamianie produkcji wyrobów o praktycznie dowolnych wymiarach. Może być ono opłacalne dla wyrobów produkowanych nawet w bardzo krótkich seriach.
Metodą formowania kontaktowego można produkować bardzo różnorodne wyroby. Mogą to być zarówno niewielkie obudowy sprzętu laboratoryjnego i elektronicznego jak i osłony maszyn, elementy karoserii i całe karoserie samochodowe, łodzie żaglowe i kutry rybackie, baseny kąpielowe, aparatura chemiczna, zbiorniki czy silosy.
Inne metody, kosztem skomplikowania oprzyrządowania i urządzeń produkcyjnych, a więc także konieczności zwiększenia nakładów na uruchomienie produkcji, zapewniają uzyskanie różnorodnych korzyści dotyczących tempa, skali czy wydajności produkcji lub też uzyskanie określonych cech i jakości wyrobów.
Najbardziej wydajną, wysoce zmechanizowaną metodą wytwarzania wyrobów z termoutwardzalnych kompozytów polimerowych jest ich prasowanie. W metodzie tej najpierw, w sposób wysoce zmechanizowany i zautomatyzowany wytwarza się tłoczywa, z których następnie formuje się wyroby. W pierwszym etapie powstaje półfabrykat kompozytu, w drugim jest on przetwarzany na wyroby, w sposób który pod względem wydajności i skomplikowania technicznego nie odbiega od innych przemysłowych procesów produkcyjnych np. wytwarzania wyrobów termoplastycznych metodą wtrysku.
