Polimerem zajmującym trzecie miejsce pod względem wielkości produkcji i zużycia jest PVC. Ze względu na wysoką tolerancję doboru szeregu materiałów pomocniczych PVC wykazuje się niezmiernie szerokim spektrum produktów. Są one praktycznie niezmienione w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Zastosowania sięgają od profili okiennych przez folie po pasty i powłoki. W Europie przetwarza się blisko dwa razy tyle twardego, co miękkiego PVC. Udział folii z twardego PVC wynosi ok. 15 proc. całkowitego zużycia PVC. Wśród całkowitego zużycia folii pierwsze miejsce zajmują folie opakowaniowe, wynoszące około 60 proc. produkcji.
Inne zastosowania koncentrują się wokół folii technicznych i drukowych. 20 proc. twardego PVC jest przetwarzane na folie w drodze kalandrowania. Wielkość ta wystarcza na pokrycie najważniejszych segmentów rynku, jeśli chodzi o opakowania i zastosowania techniczne.
PVC jest uzyskiwany przeważnie przez jedno- lub dwustopniowe osadzenie chloru na etylenie. Zawierający 57 proc. chloru PVC, będący najoszczędniejszym pod względem zawartości ropy naftowej polimer, jest wytwarzany trzema metodami technologicznymi.
Pierwsza z nich to polimeryzacja emulsji (EPVC) - zastosowanie do past i folii. Druga metoda to polimeryzacja zawiesiny (SPVC) - typ główny, do wszystkich zastosowań. Ostatnia metoda to polimeryzacja masowa (M -PVC) - głównie do zastosowań twardego PVC.
Rodzaj zastosowania wymienionych typów PVC jest warunkowany wymaganiami dalszej obróbki i cenami zakupu PVC. PVC typu S i M są wykorzystywane wszechstronnie i mogą być stosowane zamiennie. PVC -M jest preferowany w produkcji wyrobów przezroczystych ze względu na swoją czystość.
Oprócz metod produkcji PVC można też podzielić według właściwości materiałowych i technologicznych. Powszechnie używane skróty międzynarodowe to PVC-U (twarde PVC, nie plastyfikowane, PVC „unplasticized”) i PVC-P (miękkie PVC, plastyfikowane, PVC „plasticized”).
Twarde PVC, przeznaczone do produkcji folii drukowych, posiadają liczne właściwości. Główne z nich to duża wytrzymałość mechaniczna, sztywność i twardość, wrażliwość na uderzenia w niskich temperaturach w formie niemodyfikowanej, różna przezroczystość, dobre właściwości elektryczne w zakresie niskiego napięcia i niskiej częstotliwości, duża odporność na działanie chemikaliów, samogasnące po zlikwidowaniu źródła ognia.
Takich właściwości PVC nabiera nie tyle w wyniku procesu wytwarzania, ale dzięki dodatkom dodawanym podczas dalszej obróbki. Te dodatki to stabilizatory, środki antyadhezyjne, pigmenty, wypełniacze i antystatyki.
