Perfekcja technologii i strony technicznej maszyn wyznacza określone granice doskonalenia metod pracy w przetwórstwie termoplastów. Technika dodatków oferuje możliwość, by przesunąć tę granicę. Stąd tak ważne w przetwórstwie termoplastów są środki pomocnicze. Prezentujemy tekst na podstawie materiału firmy Dada Industrial Service.Wszechstronny charakter termoplastów sprawia, że spośród wszystkich tworzyw sztucznych dają one najwięcej możliwości przetwarzania prowadzonego metodą wtrysku, wytłaczania, prasowania, tłoczenia, przetłaczania, formowania płyt, walcowania i kalandrowania oraz odlewania. Wszystkie z wymienionych metod, to główne techniki formowania wyrobów. Oprócz tej wszechstronności dochodzi fakt, że w pewnym zakresie termoplasty mogą być powtórnie przetwarzane, co stanowi o ich atrakcyjności jako tworzywa.
To czy i ile razy można je odzyskiwać i ponownie przetwarzać zależy od wielu czynników: degradacji łańcuchów polimerowych wskutek temperatury, zastosowanych wypełniaczy, barwników, antypirenów oraz innych dodatków domieszkowanych zarówno podczas pierwotnego kompaundowania czy też recyklingu.
Z licznej grupy termoplastów stale powiększanej o nowe tworzywa - prace badawcze i rozwojowe są bowiem prowadzone praktycznie przez każdego liczącego się producenta - wyłania się kilka najczęściej stosowanych tworzyw: PP, PE - LLD, PS, PC, PE - HD, PVC, ABS, POM, PE - LD, PET, PA, PBT.
Ceny ropy naftowej, głównego surowca do produkcji poliolefin, stale rosną. Od połowy lat 80. ubiegłego wieku cena za baryłkę wzrosła około czterokrotnie. Co więcej sytuacja polityczna, stan gospodarki oraz siła wyższa wpływają bezpośrednio na cenę. W tym okresie były to m.in. takie wydarzenia jak wojny w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991 i 2003 r., kryzys finansowy w Azji Południowo-Wschodniej w 1996 r., atak z 11 września 2001 r. lub też huragan Katrina z sierpnia 2005 r u wybrzeży USA.
Wydobycie ropy w 2006 r. wyniosło na świecie ponad 3,5 mld ton, szacowano wtedy jej zasoby na 140 mld ton. Tak więc względy ekonomiczne, perspektywy wyczerpania zasobów naturalnych, ochrona środowiska naturalnego stanowią główne czynniki kształtujące rozwój nowych materiałów oraz odzyskiwania surowców.
Perfekcja technologii i strony technicznej maszyn wyznaczają określone granice doskonalenia metod pracy w przetwórstwie termoplastów. Technika dodatków oferuje możliwość, by przesunąć tę granicę. Dodatki są substancjami dodawanymi do termoplastów podczas ich produkcji lub też bezpośrednio do granulatu przed jego przetworzeniem.
Drugi sposób wspierania przetwórstwa termoplastów, tj. użycie zewnętrznych środków poślizgowych (smarnych) i rozdzielających stosowanych na formę, wiąże się niestety z wydłużeniem cyklu o czas spryskiwania formy i czas potrzebny na odparowanie rozpuszczalnika, ograniczoną liczbą odformowań, myciem lub też inną dodatkową obróbką przed dalszym przetwarzaniem jak lakierowanie, sklejanie lub zadruk formowanych wyrobów.
Natomiast użycie wewnętrznych dodatków typu rozdzielającego i smarnego zapewnia obok ciągłości produkcji następujące korzyści: lepszą dyspersję wypełniaczy, włókien szklanych lub pigmentów (uniknięcie konglomeratów) w polimerze; polepszone płynięcie termoplastu - poprzez co jest możliwe skrócenie taktu pracy oraz obniżenie ciśnienia wtryskowego lub temperatury; zmniejszone tarcie pomiędzy tłokiem względnie ślimakiem a cylindrem i przez to mniejszy pobór energii maszyny przetwarzającej przy takiej samej wydajności produkcyjnej.
