Poliamidy to bardzo trudne tworzywa do barwienia. Dlatego bywają z tym niekiedy kłopoty.Wiele rzeczy jest wykonanych z barwionych tworzyw sztucznych. Chociaż techniczne standardy w zakresie technologii barwienia są od dawna ustalone, to ciągle pojawiają się pytania, problemy czy też błędy wymagające rozpoznania. Jest to zrozumiałe, biorąc pod uwagę różnorodność dostępnych materiałów, zarówno tworzyw jak i barwników. Ale także norm i regulacji prawnych oraz specyficznych wymagań klientów.
Poliamidy stanowią prawdopodobnie jedne z najtrudniejszych polimerów do barwienia. Są z natury hydrofilowe i wrażliwe na wilgoć. Warunkiem wstępnym bezproblemowego przetwórstwa jest dobre wysuszenie polimeru oraz niska zawartość wilgoci we wszystkich dodawanych materiałach, włączając w to pigmenty oraz koncentraty pigmentowe. Zachowując poprawne warunki przetwórstwa poliamidów można łatwo w nich zdyspergować pigmenty oraz barwniki. Jednakże z powodu bardzo wąskiego zakresu topnienia, lepkość polimeru może szybko obniżać się, powodując wystąpienie zbyt niskich sił ścinających potrzebnych dla uzyskania pełnej dyspersji pigmentów.
Niektóre poliamidy są dostępne w różnych standardowych kolorach, w postaci granulatu zabarwionego w masie. Swoboda wyboru barwy jest jeszcze większa przez to, że zastosować tu można niemal każdą metodę barwienia: pigmenty suche, pasty, płyny barwiące lub barwniki. Sposoby te mogą jednak spowodować zróżnicowanie własności tworzyw i przebiegu przetwórstwa.
Przy zamawianiu płynnych barwników lub pigmentów suchych specjalną uwagę należy zwrócić na to, czy zastosowane suche pigmenty lub płynne barwniki muszą być chemicznie kompatybilne z tworzywami poliamidowymi oraz że muszą posiadać dobrą stabilność termiczną w temperaturze przekraczającej temperaturę przetwarzania tworzywa. Inny aspekt, który należy kontrolować to fakt, że pigmenty zazwyczaj wpływają na szybkość krystalizacji, a tym samym na wielkość skurczu. Ponadto nośnik barwników płynnych wpływa na przebieg formowania wtryskowego. Bez wątpienia nośnik ten można traktować jako smar powierzchniowy, który teoretycznie może spowodować poślizg na ślimaku i problemy z wypełnianiem gniazda formy. Podstawowym zagadnieniem związanym z metodami barwienia jest zapewnienie równomiernego rozprowadzenia i wymieszania pigmentu w sieci polimerów.
Niezależnie od rodzaju zastosowanej techniki barwienia należy starannie przestrzegać kilku zasad, z których najważniejsze to zachowanie rozsądnych proporcji między polimerem a barwnikiem, stosowanie głowic mieszających lub ślimaków o podwyższonym stopniu sprężania. Trzeba tez pamiętać, aby ruch powrotny ślimaka wyregulować tak, by był mniejszy niż 30 proc. maksymalnego ruchu.
