Biomedyczne zastosowanie wybranych materiałów polimerowych

Opatrunki keratynowe występują w różnych formach:
- Keratynowe maści lub żele – stosowane w leczeniu ran „suchych”.
- Opatrunki strukturalne – przeznaczone do opatrywania ran charakteryzujących się niewielkim wysiękiem. Takie opatrunki wchłaniają się w trakcie leczenia.
- Opatrunki wielowarstwowe – stosowane w leczeniu ran ze znaczną ilością wysięku.
Zbadano wpływ komercyjnie dostępnych preparatów keratynowych (Keramatrix^®, Keragel^TM) u 31 pacjentów z 45 ranami o różnej etiologii. Zaobserwowano całkowite wygojenie 29 z 45 (64%) ran opatrzonych keratynowym opatrunkiem. W przypadku 8 (18%) ran doszło do zmniejszenia powierzchni rany o ponad 50%. Z przeprowadzonego badania wynika, że keratynowe preparaty przynoszą zadowalający efekt leczenia, a także mogą być stosowane w leczeniu ran o zróżnicowanej etiologii. Zaobserwowano również, że rany oparzeniowe opatrzone keratynowym żelem goiły się szybciej przy minimalnym bliznowaceniu. Zastosowany opatrunek tolerowany był dobrze przez pacjentów (minimalne odczucie bólu i świądu związanego ze stosowaniem żelu), co pozwoliło im na szybki powrót do normalnego funkcjonowania.

Polikwas mlekowy (PLA)

Polikwas mlekowy (PLA) i jego optycznie czynne formy są od dawna wykorzystywane dla celów biomedycznych, tj. produkcji implantów dentystycznych i resorbowalnych nici chirurgicznych. Polikwas mlekowy należy do bioresorbowalnych materiałów, które degradują zarówno in vitro jak i in vivo i są wykorzystywane jako wsparcie w regeneracji uszkodzonych tkanek. Jest on również bardzo dobrze biokompatybilnym polimerem a jego produkty degradacji są usuwane a ciała pacjenta na normalnej drodze metabolicznej.

W 1994 roku wykorzystano wzmocnione płytki polilaktydu (SR-PLLA) przy czternastu operacjach twarzoczaszki. Przycięte do odpowiedniego kształtu arkusze polimeru wymieszano z tytanowymi śrubami bądź z resorbowalnymi szwami i zastosowano je zamiast płytek tytanowych. Przy zastosowaniu tego typu implantów nie zaobserwowano żadnych medycznych powikłań. Materiał ten był całkowicie biodegradowalny i hydrolizował w ciele pacjenta do kwasu mlekowego z późniejszym metabolizmem do dwutlenku węgla i wody.

Stosowane do tej pory metaliczne implanty były zagrożeniem dla mózgu pacjenta, zatem wysoce uzasadnione jest poszukiwanie materiałów biodegradowalnych. W literaturze można odszukać wykorzystanie biodegradowalnych rurek, płytek, śrub na bazie PLA, powstałych z wykorzystaniem techniki odpowiedniego wzmacniania tych materiałów. Są one wówczas wystarczająco silne do wzmacniania kości gąbczastej przy złamaniach kości. W badaniach tych operacji poddano czternastu pacjentów (dzieci w wieku 6 – mcy do 9 lat). W szpitalu pozostawali średnio 12 dni, w tym czasie nie zaobserwowano żadnych infekcji i komplikacji.
Na Rys.2. przedstawiono zdjęcia implantów z polilaktydu wykonane podczas operacji.