Bariery w stosowaniu surowców z recyklingu: definicja odpadu, koniec życia a regulacje REACH
Na potrzeby rejestracji REACH recyklerzy zostali zdefiniowani przez przewodnik ds. odpadów i substancji z odzysku jako wytwórcy odzyskanego polimeru. Tak jak w wypadku innych tworzyw, wchodzący monomer musi być poddany rejestracji. Wcześniejsze dodatki, których zawartość w wyjściowym tworzywie stanowi poniżej 20 proc., były traktowane jako zanieczyszczenia. Na recyklerów tworzyw nałożono obowiązek wstępnej rejestracji monomeru, jednakże tylko w przypadku gdy początkowa substancja nie była zarejestrowana.Według przetwórców pochodzące z odzysku odpady tworzyw sztucznych o zawartości poniżej 20 proc. dodatków, powinny być rejestrowane i zwalniane ponownie do obrotu jako surowce z zanieczyszczeniami, bez konieczności rejestracji i autoryzacji dodatków stanowiących zanieczyszczenia.
Uznanie dodatków w surowcach pochodzących z odzysku jako substancje, które należy ponownie rejestrować i autoryzować spowoduje poważne utrudnienia w zagospodarowaniu odpadów w recyklingu i ich ponownym wykorzystaniu. Spowoduje to także znaczny wzrost kosztów oraz utrudniania dla przedsiębiorstw zajmujących się recyklingiem.
Z kolei przesunięcie definicji odpadu do chwili przejęcia surowca przez przetwórców spowoduje także poważne zakłócenia w zastosowaniu surowców wtórnych. Przy takim scenariuszu przetwórcy prawdopodobnie nie podejmą ryzyka i nie zdecydują się na przejęcie dodatkowych obciążeń związanych z pozwoleniami środowiskowymi, administracyjnymi, dodatkową odpowiedzialnością oraz dodatkowymi kosztami dostosowania swoich struktur organizacyjnych. Mogą wybrać surowiec pierwotny lub też odpady przemysłowe, które z natury nie zawierają substancji będących przedmiotem autoryzacji i dzięki temu łatwo można uzyskać dla nich status odpadu. Wobec tego może to spowodować ograniczenie zagospodarowania surowców z recyklingu, co jest sprzeczne z podstawowym celem polityki dążenia do zrównoważonego rozwoju.
