Wymagane są również badania szczegółowe sprawdzające zawartość metali ciężkich (Pb, Hg, Cr(VI), Cd), stopień destrukcji pod wpływem promieniowania UV, indeks karbonylowy,stopień destrukcji pod wpływem starzenia termicznego - współczynnik zmiany parametrów wytrzymałościowych po przyspieszonym starzeniu, "czas życia" wyrobu foliowego oraz migrację globalną z materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Badania wykonywane są zgodnie z obowiązującymi normami przedmiotowymi.
Kryteria odnoszą się również do norm opracowanych dla wyrobów oksydegradowalnych - BS 8472:2011 Methods for the assessment of the oxo-biodegradation of plastics and of the phyto-toxicity of the residues in controlled laboratory conditions oraz ASTM D6954 - 04(2013) Standard Guide for Exposing and Testing Plastics that Degrade in the Environment by a Combination of Oxidation and Biodegradation.
Kryteria na znak ekologiczny opracowane przez IIMPiB opierają się na wiedzy (rozeznanie literaturowe) oraz długoletnim doświadczeniu w zakresie badań wyrobów polimerowych w tym folii do kontaktu z żywnością, folii rolniczej czy opakowań foliowych. Przeprowadziliśmy wiele badań dotyczących oceny wyrobów oksydegradowalnych zarówno dla klientów w kraju, jak i za granicą.
Jak IIMPiB zapatruje się na kontrowersje dotyczące wyrobów oksydegradowalnych oraz możliwość wprowadzenia zakazu stosowania tego typu wyrobów na poziomie unijnym?
IIMPiB popiera inicjatywę ograniczenia nieodpowiedzialnego postępowania z opakowaniami, w tym także lekkimi torbami foliowymi na zakupy. Promujemy ponowne zastosowanie torebek foliowych oraz podwyższanie poziomu ich odzysku i recyklingu w celu całkowitego ograniczenia negatywnego wpływu na środowisko naturalne. Klienci, kupując mniej reklamówek, kupują jednocześnie więcej worków na śmieci, które często trafiają w całości na wysypisko śmieci.
Z założenia wyroby foliowe z prodegradantem mogą być poddawane recyklingowi. Dodatki przyspieszające oksydegradację wspomagają proces degradacji wyrobów foliowych, które w sposób niekontrolowany trafiają w różne miejsca i zanieczyszczają nasz ekosystem.
Uważamy również, że opakowania biodegradowalne nie są lepszym rozwiązaniem. Ich produkcja jest wysoce energochłonna. Do wyprodukowania zaledwie kilograma PLA z transgenicznej kukurydzy potrzeba dwa razy więcej energii niż zużywa się do wytworzenia takiej samej ilości polietylenu z surowców petrochemicznych. Przy uzyskiwaniu polimerów z roślin wykorzystuje się jako źródło energii głównie gaz ziemny i węgiel, czyli wytwarzanie biopolimerów pochodzenia roślinnego nie przyczynia się do znacznych oszczędności paliw kopalnych. Biopolimery ulegają biodegradacji w ścisłe określonych warunkach (opisuje je norma EN 13432), natomiast pozostawione na wysypisku lub w lesie nie rozłożą się.
Dziękuję za rozmowę.
