Do obróbki tworzyw nadają się frezarki szybkoobrotowe i normalne. Zastosowanie frezarek specjalnych z głowicami poziomymi, pionowymi i frezem jednoostrzowym umożliwia ekonomiczną produkcję skomplikowanych elementów na dużą skalę. Dla zapewnienia najlepszego usuwania wiórów zaleca się stosowanie frezów o dużej podziałce.
Wiercenie
Tworzywo polietylenowe może być nawiercane na wiertarkach, tokarkach i frezarkach. Zasadniczo używa się wierteł krętych lecz dla większych średnic wiercenia może być stosowany również frez okrągły. Przegrzewania miejscowego można uniknąć poprzez dobre usuwanie wiórów. W wypadku występowania nadmiernego przegrzewania należy zastosować chłodzenie sprężonym powietrzem lub chłodziwem.
Gwintowanie
Gwintowanie detali może być wykonywane normalnymi urządzeniami do metalu, zarówno na tokarce (20 - 30 obr./min.) jak i ręcznie. Zasadniczo preferowane są okrągłe gwinty zgodne z DIN 405 ale gwinty V też zachowują dobre własności, ze względu na dużą wytrzymałość tworzywa na udar.
Z powodu dużej lepkości w stanie stopionym, tworzywo polietylenowe może być łączone tylko przez zgrzewanie czołowe. Oczyszczone powierzchnie styku są lekko dociskane do narzędzia ogrzewającego o temperaturze 200 - 220 st. C, aż do chwili gdy na obu powierzchniach warstwa o grubości około 4 mm stanie się plastyczna. Następnie obie podgrzane powierzchnie dociska się do siebie (ciśnienie 10 - 20 kg/cm ) w zależności od grubość detali, aż do ostygnięcia. Jeżeli detale mają kształt bloków o grubości powyżej 30 mm, to wymagane jest ciśnienie 50 kg/cm i większe. W tych wypadkach często używane są prasy i specjalne urządzenia zgrzewające.
Szlifowanie i polerowanie
Po obróbce skrawaniem dalsze szlifowanie i polerowanie jest wyjątkowo rzadko potrzebne, gdyż w większości przypadków otrzymane powierzchnie są wystarczająco gładkie. Do masowej produkcji bardzo dobry jest bęben polerski. Odpadki tworzywa polietylenowego, otoczaki lub inne ośrodki ścierne wymieszane z wodą mogą być stosowane do polerowania.
