Warto wiedzieć, że ok. 70 proc. wytwarzanego przez BASF surowca PolyTHF stosowane jest w przemyśle włókienniczym. Jednak z surowca tego powstają także węże i folie o wysokiej odporności na ścieranie. Przemysł motoryzacyjny używa go głównie na koszulki do kabli i folie na deski rozdzielcze. Innym ważnym zastosowaniem tego materiału jest układanie torów.
Trwała elastyczność tworzyw sztucznych na bazie PolyTHF okazuje się idealną cechą w produkcji jeszcze odporniejszych mat do podłożenia pod tory, których zadaniem jest tłumienie drgań i wstrząsów. Skutki: mniejsze zużycie i mniejszy hałas przejeżdżających pociągów. Poza tym PolyTHF jako istotny składnik elastomerów poliuretanowych stosowany jest w kółkach deskorolek i łyżworolek, charakteryzujących się długą żywotnością.
Na koniec kilka słów o chemicznej budowie PolyTHF.
Jest to polimer, makrocząsteczki składające się z wielu podjednostek. Biały PolyTHF stosowany w przemyśle tekstylnym ma w temperaturze pokojowej konsystencję wosku. Podstawowym surowcem do produkcji tego polimeru jest 1,4-butanodiol, z którego przy udziale katalizatora tworzony jest cykliczny tetrahydrofuran (THF). Ten polimeryzowany jest następnie do glikolu polioksytetrametylenowego (PTMEG), nazywanego także PolyTHF.
Co natomiast decyduje o dużej rozciągliwości tych włókien?
Powodem tego jest ich struktura molekularna – elastan składa się z kopolimerów blokowych. Po bogatym w PolyTHF bloku elastycznym następuje nieelastyczny, sztywny blok. W ten sposób powstają sztywne, twarde segmenty i elastyczne miękkie segmenty. Twarde segmenty przyciągają się wzajemnie, cechując się dużą spójnością. Wiązania wodorowe tworzą stałe punkty wzajemnych połączeń pomiędzy poszczególnymi makrocząsteczkami, które są trudne do przerwania. To nadaje włóknom ich strukturę.
Miękkie segmenty składają się głównie z PolyTHF. Między nimi oddziałują tylko niewielkie siły przyciągania, które mogą być umieszczone zarówno w formie skłębionej, jak i rozciągniętej, przez co nadają one włóknu elastyczność gumki. Struktury polimerów można sobie wyobrazić jako ekspander -przyrząd gimnastyczny do rozciągania. Uchwyty ekspandera odpowiadają punktom węzłowym twardych segmentów, taśmy są odpowiednikiem segmentów miękkich. Gdy ciągnie się włókno, miękkie segmenty są wyciągane i włókno pozwala się rozciągać wzdłuż. Gdy włókno jest rozciągane, segmenty miękkie układają się równolegle. Ten rozciągnięty stan jest jednak mało stabilny. Dlatego miękkie segmenty zawsze starają się wrócić do stanu „skłębionego” – włókno ponownie się kurczy i po rozciągnięciu wraca do pierwotnego kształtu.
