Przyczyny zużywania się układów uplastyczniających

Prezentujemy artykuł nadesłany przez Witolda Drożdża z firmy PMT SA.

Skutki zużycia lub uszkodzenia układu plastyfikacji zna dobrze większość użytkowników wtryskarek. Natomiast wiedza o "życiu wewnętrznym" cylindra jest mało rozpowszechniona. Niniejsze opracowanie ma na celu przybliżenie zależności w obszarze tworzywo-stal-parametry pracy układu plastyfikacji w celu zmniejszenia kosztów eksploatacji wtryskarki.

Zużywanie się elementów układów uplastyczniania zależy od następujących czynników:
1. przetwarzanych tworzyw
2. stali z których wykonany jest układ
3. geometrii ślimaka i końcówki
4. parametrów przetwórstwa.

Przyczyna 1 - Przetwarzane tworzywa

Niektóre rodzaje tworzyw lub dodatków mogą powodować szybką korozję i erozję układu uplastyczniania. Twarde wypełniacze, jak włókno szklane, kulki szklane, pigmenty nieorganiczne (TiO2 czy Cr2O3), są twardsze niż stal, przez co mają silnie erozyjne działanie, w zależności od parametrów pracy. Duże znaczenie ma też połączenie polimeru z włóknem szklanym. Przykładowo PA6.6 z włóknem szklanym powoduje kilkukrotnie silniejszą erozję niż np. PA6 + ws lub PBT+ ws.

Zużycie jest szczególnie intensywne, gdy tarcie polega na działaniu nieroztopionych granulek na elementy układu uplastyczniania. Dodatki te są dużo mniej szkodliwe i ich działanie jest słabsze, gdy tworzywo jest dobrze roztopione. Mniej szkodliwym dodatkiem jest talk i napełniacze kredowe, które wbrew pozorom w normalnych parametrach pracy nie są groźne. Korozję mogą spowodować także dodatki do tworzywa (np. uniepalniające) lub składniki niektórych barwników. Najczęściej są one nieszkodliwe, jeżeli nie ulegną degradacji.

Zawartość wilgoci i oddziaływanie resztek kwasowych lub produktów rozkładu
Tego typu działanie jest szczególnie częste przy tworzywach technicznych. Produkty degradacji np. PA czy POM mają działanie silnie korozyjne. Należy zwrócić tu uwagę, że do zupełnego zniszczenia np. ślimaka często wystarczy bardzo mała ilość produktów degradacji. Jakość tworzywa i wypraski są wtedy pozornie niepogorszone, a skutki degradacji niewidoczne.