W skład instalacji wchodzi też chłodnia wentylatorowa i instalacja doprowadzająca azot. Azot wprowadzany jest pod powierzchnię krakowanych tworzyw sztucznych, powodując wymieszanie wsadu. Jest też rozprowadzany po całej instalacji, co w znacznym stopniu wpływa na bezpieczeństwo procesu. Wydajność instalacji wynosi od 200 do 400 litrów węglowodorów ciekłych w temperaturze pokojowej na godzinę.
Po załadowaniu reaktora mieszaniną polietylenu i polipropylenu pochodzącą z
recyklingu wraz z katalizatorem w ilości od 0,1 do 1 proc. włącza się przepływ azotu i ogrzewanie. Po osiągnięciu w reaktorze temperatury 350-400 st. C za pomocą śluzy dodaje się pierwszą porcję tworzywa. Dozowanie poliolefin prowadzi się w sposób ciągły w jednakowych ilościach i w prawie równych odstępach czasu. W wyniku krakingu uzyskuje się produkty gazowe i ciekłe o temperaturach na szczycie kolumny od 50 do 200 st. C i od 200 do 315 st. C.
W następstwie krakowania różnych poliolefin uzyskuje się też mieszaninę węglowodorów zawierającą związki nasycone oraz nienasycone rozgałęzione ze znaczną przewagą tych ostatnich. Frakcja o niższej temperaturze wrzenia składa się z węglowodorów od C6 do C14 z tym że głównym składnikiem jest 2,3-dimetylohepten-1. Frakcja o wyższej temperaturze wrzenia składa się natomiast z węglowodorów od C6 do C28 z przewagą cięższych. Temperatury krzepnięcia frakcji lżejszych są ujemne. Odpowiednio wyselekcjonowane frakcje zkrakowanych węglowodorów mogą być użyte samodzielnie jako paliwa grzewcze lub stanowić ich komponent.
Niedawno o krakingu tworzyw sztucznych wypowiedziało się ministerstwo środowiska. Wskazuje na to, że proces termokatalitycznego krakingu tworzyw sztucznych został ostatecznie zakwalifikowany jako R-15, tj. przetwarzanie odpadów w celu ich przygotowania do odzysku, w tym do recyklingu. Wynikiem przeprowadzenia procesu R-15 jest powstanie odpadów, które wymagają dalszego przetworzenia w celu uzyskania nowych produktów w procesie R-3, tj. recyklingu lub regeneracji substancji organicznych, jakimi są komponenty do oleju opałowego i oleju napędowego. Ministerstwo przypomina tez, że prowadzący działalność polegającą na prowadzeniu procesu, którego efektem jest wytworzenie frakcji KTS-F, prowadzą proces odzysku R-15, w wyniku którego powstają odpady, które następnie powinny być przekazane do dalszego przetworzenia w procesie R-3. Konsekwencja powyższego jest fakt, że prowadzony proces termokatalitycznego krakingu tworzyw sztucznych, którego efektem jest tzw. szeroka frakcja KTS-F, wymagająca dalszego przetwarzania, nie ma uprawnienia do potwierdzania na stosownych dokumentach wykonanego odzysku lub recyklingu.
Oznacza to, że z uwagi na to, że uzyskana mieszanina, tzw. „szeroka frakcja tworzyw sztucznych˝, nie nadaje się do bezpośredniego wykorzystania bez dalszego przetwarzania i stanowi w dalszym ciągu odpad, procesu termokatalitycznego krakingu odpadów z tworzyw sztucznych nie można zaklasyfikować do recyklingu.
