Od zarania dziejów ludzie dążyli do poprawy warunków życia. Archeolodzy odkrywający ruiny starożytnych miast napotykali w nich pozostałości przewodów doprowadzających wodę pitną i odprowadzających ścieki. Historię systemów wodociągowych w ciekawy sposób opisali autorzy książki „Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych”. Pierwsze przewody funkcjonowały jako kanały o przepływie grawitacyjnym. Na najstarsze ślady starożytnych kanałów natrafiono podczas badań prowadzonych na terenie dzisiejszej północnej Syrii. Znaleziono tam m.in. ślady kanałów o przekrojach prostokątnych i kołowych (z rur ceramicznych) doprowadzających wodę pitną i odprowadzających ścieki bytowe. Bardzo interesujący system odprowadzania ścieków i wód opadowych rurami z blachy miedzianej odkryto w pobliżu świątyni władcy starożytnego Egiptu z V dynastii, króla Sahure (2458-2446 p.n.e. wg. Tiradritti, De Luca).Kanały ściekowe w miastach sumeryjskich były budowane z rur glinianych bądź murowane z wypalanych cegieł i przykryte prostokątnymi płytami ceramicznymi. Sumeryjskie miasto-państwo Ur (2447 p.n.e.) położone na terenie dzisiejszego południowego Iraku posiadało pełny system kanalizacyjny. W czasach starożytnych w krajach arabskich przewody do transportu wody budowano najczęściej z rur ceramicznych. Ich średnica dochodziła nawet do 1000 mm w świetle. Około roku 97 p.n.e. Sekstus Julius Frontinius opublikował pracę na temat kutych i lutowanych rur ołowianych. Od tego czasu rozpoczynają się nowe możliwości zaopatrywania miast w wodę. Nie zdawano sobie jednak wówczas sprawy z zagrożeń, jakie niesie woda pitna skażona toksycznym ołowiem. Poszczególne rury łączono ze sobą przez lutowanie.
W Europie w kolejnych wiekach po okresie Wędrówek Ludów (IV - VII w.) zanikła troska o sprawy związane z higieną. Nieczystości wylewano wprost na ulice albo do przydrożnych rowów. W wyniku takich praktyk często wybuchały epidemie. Jedynie klasztory i zamki posiadały kanalizację. Rury w tamtym czasie wykonywano z żeliwa szarego, jednak technologia ich wykonywania była bardzo czasochłonna. Przed wprowadzeniem rur żeliwnych w XV w. bardzo rozpowszechnione były rury drewniane produkowane z przewiercanych pni drzew iglastych, do których łączniki wykonywano z kutego żelaza.
Powstanie nowoczesnych systemów kanalizacyjnych wiązało się z tzw. rewolucją przemysłową i gwałtownym rozwojem miast. W tym okresie kanały o małych średnicach budowano głównie z kamionki, do budowy kanałów o większych przekrojach używano cegły i kamienia. W połowie XIX w. pojawiły się nowe materiały konstrukcyjne: beton i żelbet. Od lat 30. dwudziestego wieku rozpoczęła się ekspansja przewodów z tworzyw sztucznych. Wraz z materiałami wykorzystywanymi do budowy systemów przesyłu wody i ścieków zmieniały się również materiały uszczelniające.
