Ślady linii łączenia strumieni to jeden z przykładów wad powierzchniowych wyprasek. Prezentujemy tekst przygotowany na podstawie materiałów firmy Krauss-Maffei opracowanych we współpracy z niemieckim Kunststoff Institut Lüdenscheid.Na wypraskach w miejscach, gdzie kształt formy umożliwia spotykanie się strumieni wtryskiwanej masy, która nie jest dostatecznie uplastyczniona, mogą pojawić się obszary podobne do rys lub linii nacięcia i/lub różniące się barwą bądź połyskiem. Oprócz wad estetycznych otrzymany detal może charakteryzować się gorszymi własnościami mechanicznymi. Najczęstszą przyczyną tego typu defektów jest zbyt niska temperatura ścianki gniazda, za niskie ciśnienie wtrysku bądź niewłaściwie dobrany dodatek.
Jak się objawiają i kiedy występują?
Ślady niespawów, czyli ślady linii łączenia strumieni, objawiają się zarówno mechanicznymi, jak i optycznymi wadami. Pojawiają się najczęściej w postaci podobnych do rys lub linii nacięć, czemu często towarzyszy zmiana koloru lub połysku wypraski. Czasem odbarwienie lub różnice w połysku występują same, bez wyraźnych wad mechanicznych.
Ślady linii łączenia strumieni są szczególnie widoczne na ciemnych bądź przezroczystych elementach o gładkich i polerowanych na wysoki połysk powierzchniach lub na wypraskach zbrojonych włóknami szklanymi. Warunkami sprzyjającymi powstawaniu tych wad są także dodatki dające specjalne efekty metaliczne, np. pigmenty perłowe, czy pigmenty z płytkami metali.
Jak powstają ślady linii łączenia strumieni?
Wady te powstają w punktach, w których spotykają się dwa (lub więcej) strumienie płynącej masy podczas wypełniania gniazda. Linia łączenia jest tworzona przez wypukłe czoła strumieni stopionego tworzywa, które podczas kontaktu ulegają spłaszczeniu i wzajemnemu sklejeniu.
Proces ten wymaga rozciągnięcia czół strumieni, zespolenia i równomiernego rozłożenia masy, która posiada w tej fazie produkcji wysoką lepkość. Z tego powodu bardzo istotne są tutaj parametry fizyczne w gnieździe, takie jak temperatura czy ciśnienie, które wpływają na uplastycznienie płynącego tworzywa.
Jeżeli nie są one wystarczająco wysokie, uformowane obszary brzegowe czół strumieni nie zostają w pełni zniwelowane i roztopiona masa nie pokrywa dokładnie powierzchni ścianki gniazda, co prowadzi do utworzenia widocznych wgłębień na powierzchni wyprodukowanego elementu. Ponadto czoła strumieni mogą nie ulegać wystarczającemu uplastycznieniu i mogą nie stapiać się wzajemnie w sposób jednorodny, co powoduje dodatkowo powstawanie miejsc o obniżonej wytrzymałości mechanicznej w wytworzonej wyprasce.
