Ważną optyczną właściwością folii jest transparencja. Charakteryzuje ona przezroczystość folii i tak zwaną dokładność konturów, to znaczy rozpoznawalność znajdujących się za folią konturów np. materiałów opakowaniowych czy charakteru pisma. Wpływ na transparencję ma postać receptury, powierzchnia ostatnich wałków kalandrujących i pierwszych wałków odprowadzających oraz prowadzenie temperatury tych wałków. Błędy folii, zmniejszające transparencję to np. wspomniane wcześniej smugi płynięcia, prowadzące jako krótkofalowe wahania grubości do zniekształceń optycznych.
Jednorodność i płaskość folii
Jako jednorodność folii rozumiemy równomierność określonych optycznych i mechanicznych właściwości folii, mających szczególne znaczenie dla procesów obróbki, jak np. orientowanie przez rozciąganie, drukowność czy ciągnienie głębokie. Różnice temperatur na szerokości wałków i w kierunku obrotu wałków powodują zmiany grubości w postaci błędów płaskości, wskutek czego przykładowo arkusze formatowe nie leżą równo lub rolują się przy odwijaniu, odchylenia od kierunku wzdłużnego, zwanego szablą lub biegiem arkusza.
Takie różnice temperatur mogą prowadzić również do rozszerzenia się folii wszerz, dokładnie tak, jak różne procesy rozszerzalnościowe, wskutek nierównoległości poszczególnych wałków i błędów biegu obrotowego wałków. Błędy te oddziaływają w pierwszej kolejności na krawędzie wstęgi foliowej, w skrajnych sytuacjach użytki folii na krawędzi nie są przydatne do dalszej obróbki. Zbyt duże spektrum czasu przebywania wskutek niekorzystnych procesów strumieniowych w agregacie plastyfikacyjnym lub w pierwszej szczelinie między wałkami również prowadzą do silnie zróżnicowanych obciążeń termicznych części folii i powodują różny rozpad termiczny. Wynikająca stąd niejednorodność struktury cząsteczkowej powoduje zróżnicowanie wytrzymałości przy rozciąganiu i zginaniu folii. Może to prowadzić np. do rozerwania lub powstawania dziur przy rozciąganiu poprzecznym folii.
Udarność i sztywność
Podczas obróbki i użytkowania folie często są narażane na uderzenia mechaniczne. Opór, jaki folie stawiają takim obciążeniom, jest nazywany udarnością. Z reguły rozróżnia się folie kruche, półudarnościowe, udarnościowe i wysokoudarnościowe.
Udarność jest zmieniana poprzez odpowiednie modyfikatory udarności, jak MBS, CPE, ABS czy akrylat. Ich działanie jest tym większe, im wyższy jest współczynnik przenikania ciepła danego PVC. Optymalna plastyfikacja i kalandrowanie odnośnie jednorodności i reżimu temperaturowego są również znaczące dla ustalenia określonej udarności.
Sztywność folii zależy od jej modułu sprężystości i grubości. Na przykład folię z PVC trzeba byłoby zastąpić folią PP o 1,3-krotnej grubości, by uzyskać taką samą wytrzymałość na zginanie, jaką ma folia PVC.
Wytrzymałość temperaturowa (Vicat)
Dla obróbki i możliwości stosowania folii w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym ważne znaczenie ma wytrzymałość termiczna. Przykładem są np. folie do wykonywania naczyń przeznaczonych do kuchenek mikrofalowych oraz do wykonywania przedmiotów poddawanych procesom sterylizacji. Ilustracja 6 przedstawia tak zwane temperatury mięknienia Vicat dla różnych polimerów. Dla takich profili właściwości wybitnie nadają się poliwęglany.
Właściwości barierowe
Im wyższe działanie barierowe folii, tym mniejsza jej przezroczystość (przenikalność) wobec określonych mediów. Działanie barierowe ocenia się na podstawie przepuszczania objętości gazu, tzw. „przepuszczalność gazowa” lub ilości wagowej pary, np. „przepuszczalność pary wodnej”, przechodzącej w ciągu dnia przy ustalonym spadku ciśnienia gazu lub pary przez metr kwadratowy folii o określonej grubości.
