Nowa technologia tworzyw sztucznych w lakierowaniu proszkowym

Dodatkowe problemy to konieczność inwestycji w sprzęt do lakierowania na mokro i metodą proszkową, konieczność nakładania wielu warstw tam, gdzie teoretycznie wystarczyłaby tylko jedna warstwa proszkowa oraz utrata części zalet ekologicznych lakierowania proszkowego z powodu emisji lotnych związków organicznych.

Z uwagi na wymienione niedogodności, technologia ta jest stosowana raczej rzadko. Główne jej zastosowania to lakierowanie wyrobów z wypełnieniem szklanym, np. z polieteroimidu i nylonu wzmocnionego długim włóknem szklanym lub w przypadku lakierowania tworzyw na mokro.

Druga ze stosowanych technik, to nanoszenie termiczne lub flokowanie. W procesie tym element lakierowany jest wygrzewany, a proszek zostaje naniesiony na rozgrzaną powierzchnię. Na skutek działania wysokiej temperatury proszek przylega do powierzchni. Element jest następnie kierowany do utwardzenia, podobnie jak w metodzie proszkowania z nanoszeniem na zimno.

Oba te procesy mogą być stosowane wyłącznie w przypadku tworzyw mających wysoką temperaturę odkształcenia cieplnego HDT (jest to miara odporności materiału na deformację pod wpływem ciepła) lub tworzyw z wypełnieniem szklanym lub mineralnym, które zwiększa sztywność materiału w wysokich temperaturach.

W każdym razie możliwości wyboru elementu są tu wciąż dosyć ograniczone, a proces wymaga od użytkownika dobrej wiedzy o własnościach stosowanego materiału i jego odporności na temperaturę w fazie utwardzania.

Trzecia alternatywa, to właściwie nie proces, a wynik najnowszych prac nad tworzywami przewodzącymi. Opracowano już wyspecjalizowane rodzaje tworzyw pozwalających na bezpośrednie lakierowanie proszkowe bez gruntowania powierzchni oraz bez wstępnej obróbki, dając ostatecznie możliwość umieszczenia tych elementów razem z metalowymi na wspólnej linii lakierniczej.

Technologia ta przez wiele lat powstawała w laboratoriach GE Plastics, a zwieńczeniem prac jest rodzina materiałów Noryl GTX.

Tworzywa te pierwotnie były opracowywane pod kątem potrzeb przemysłu motoryzacyjnego, gdzie metodą formowania wtryskowego miały z nich powstawać elementy karoserii i listwy, montowane jeszcze przed przepuszczeniem przez elektrostatyczną linię lakierniczą.

W przemyśle motoryzacyjnym potrzebny był materiał, który dawałby się formować zarówno w duże płyty, jak i w drobne, skomplikowane elementy i wytrzymywałby wysokie temperatury podczas utwardzania powłoki.