Tworzywa sztuczne na Igrzyskach w Pekinie

Obecnie znane są trzy metody tworzenia kajaków z polietylenu. Pierwszy z nich to tak zwane prasowanie rotacyjne. Granulat polietylenowy zostaje umieszczony w metalowej, zamkniętej formie o kształcie kajaka. Formę tę ogrzewa się w celu roztopienia granulatu. Równolegle z podgrzewaniem obraca się formę, tak aby równomiernie rozprowadzić polietylen po jej wewnętrznych ścianach.

Drugi sposób pozwala na stosowanie gęstszego polietylenu, a więc na uzyskanie bardziej wytrzymałych kajaków. Jest to tak zwane wydmuchiwanie. Jeden cykl produkcji trwa tu ok. 10 minut. W technice prasownia rotacyjnego jest to ok. 20-30 minut. Technologia ta, wymyślona pierwotnie do produkcji butelek z tworzyw sztucznych, stwarza jednak znaczne kłopoty przy produkcji tak dużych wtrysków jak kajaki, gdzie gotowa skorupa waży 15-30 kg.

Trzecia technologia, to kombinacja dwóch wcześniejszych metod: podgrzany polietylen wdmuchuje się do formy, która jest obracana. Ponieważ polietylen jest stosunkowo słabo odporny na promieniowanie ultrafioletowe (UV), dodaje się do niego tak zwane stabilizatory, które zwiększają tę odporność, ale z drugiej strony zmniejszają wytrzymałość mechaniczną materiału. Także barwniki dodawane do polietylenu osłabiają jego wytrzymałość. Aby otrzymać skorupę wytrzymałą mechanicznie, odporną na starzenie, a do tego jeszcze kolorową, niektóre firmy stosują konstrukcję dwuwarstwową. Zewnętrzna, cieńsza warstwa polietylenu jest zmieszana z barwnikiem i stabilizatorem UV. Warstwa wewnętrzna zmieszana jest jedynie z niewielką ilością stabilizatora i nie dodaje się do niej barwnika. Polietylen dwuwarstwowy może być wykonywany zarówno w technologii rotacyjnej, jak i wydmuchiwanej.

Trzecim wartym podkreślenia przykładem tworzywowej rewolucji mogą być rowery. Sprzęt stosowany w wyścigach kolarskich nie może obejść się bez tworzyw sztucznych. Minimalna masa roweru wyścigowego wynosi 6,8 kg, a te używane do jazdy na czas ważą niewiele więcej. Tymczasem jeszcze w 1986 r. rowery były wykonane z aluminium i ważyły ponad 2 kg więcej. Te dzisiejsze posiadają już specjalne ramy wykonane z włókien węglowych. Włókna te zapewniają wytrzymałość, a żywica polimerowa, w której są zatopione gwarantuje stabilność. Zdecydowaną zaletą tej konstrukcji jest doskonała aerodynamika.

Konieczność stosowania tworzyw sztucznych determinuje również ubiór zawodników. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że koszulki sportowe powstające z tworzyw sztucznych pomagają osiągać lepsze wyniki. Ich ciężar jest niższy w porównaniu z koszulkami z bawełny. Odpowiednio ważą one w przybliżeniu 178 gramów i 305 gramów. Są też bardziej elastyczne: 30 proc. w porównaniu do 8 proc. i mniej chłoną wilgoć: 0,2 - 0,5 proc. w porównaniu do 7-11 proc.