W celu poprawy lepkości i adhezji stosuje się estry kalafonii oraz żywice węglowodorowe i kumaronowe, jednak poprawa tych parametrów odbywa się kosztem odporności cieplnej i stabilności oksydacyjnej. Żywice te powodują kruchość lub zmiękczenie w warstwach klejących w stosunkowo krótkim czasie, dlatego należy je stosować wyłącznie w połączeniu z odpowiednimi przeciwutleniaczami. Jako przeciwutleniacze zazwyczaj stosuje się pochodne difenyloaminy lub bisfenolu, jak również fenole z rozbudowanymi podstawnikami.
Stabilność termiczną klejów chloroprenowych można poprawić, wykorzystując izocyjaniany. Dodaje się je do roztworu właściwego kleju bezpośrednio przed użyciem (systemy dwuskładnikowe). Reakcja izocyjanianu z polichloroprenem, która prowadzi do poprawy właściwości odporności na ciepło, nie została w pełni wyjaśniona. Czas przydatności kleju do użycia po dodaniu izocyjanianu wynosi zwykle kilka godzin, zanim reakcja przejdzie do punktu, w którym nastąpi żelowanie (czas ten w dużej mierze zależy od składu roztworu kleju). Usieciowanie kleju poprawia także jego wytrzymałość kohezyjną, a w wielu przypadkach znacznie zwiększa przyczepność do podłoża.
Dwuskładnikowe systemy klejowe są mniej skuteczne w przypadku podłoży gumowych o wysokiej zawartości styrenu i termoplastycznych kopolimerów blokowych styren-butadien-styren.
Niektóre kleje na bazie kauczuku chloroprenowego wymagają wulkanizacji, aby uzyskać spoinę o odpowiedniej wytrzymałości końcowej i odporności na działanie czynników środowiskowych. Nie zawsze jest to konieczne, ponieważ mechanizm sieciowania polichloroprenu nie wymaga pośrednictwa innego pierwiastka (np. siarki, jak ma to miejsce w przypadku innych kauczuków dienowych) i żaden inny element nie zostaje wprowadzony do układu. Reakcję sieciowania przyspieszają tlenki metali, najczęściej ZnO lub MgO. Tlenek cynku powoduje utwardzanie rozpuszczalnikowych klejów polichloroprenowych już w temperaturze pokojowej.
Wspomniane wyżej tlenki metali pełnią w rozpuszczalnikowych klejach polichloroprenowych także inne funkcje. Mianowicie, działają jako akceptory HCl, który uwalnia się w niewielkich ilościach w reakcjach starzeniowych i może powodować odbarwienia oraz degradację. Tlenek magnezu ponadto opóźnia podwulkanizację mieszanki chloroprenowej podczas jej przygotowywania i w trakcie operacji technologicznych (np. podczas uplastyczniania konfekcji na walcach).
Wybór rozpuszczalnika i określenie udziału stałych składników kleju często rożni się w zależności od zastosowania końcowego i metody nanoszenia. Jeśli rozpuszczalnik odparowuje powoli, spoina dłużej zachowa kleistość. Często stosuje się mieszaninę rozpuszczalnika i nierozpuszczalnika, aby regulować szybkość schnięcia kleju. Wśród tego typu układów znajdują się mieszaniny: toluen/n-heksan/metyloetyloketon (MEK), cykloheksan/aceton, toluen/n-heksan/octan etylu.
Kleje chloroprenowe na bazie aromatycznych rozpuszczalników organicznych, chociażby w przemyśle obuwniczym, są wypierane przez mniej toksyczne kleje poliuretanowe. Ze względu na zmiany przepisów w obszarze ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy, rozpuszczalnikowe systemy klejowe zastępowane są wodnymi emulsjami lateksowymi. Polichloropren w lateksach cechuje różny stopień struktury żelowej i jest on nieznacznie rozpuszczalny w rozpuszczalnikach organicznych. Wyższa zawartość żelu prowadzi do takich samych właściwości, jakie posiadają polimery o wysokiej krystaliczności.
Historycznie ujmując, pierwsze chloroprenowe kleje wodorozcieńczalne były wrażliwe na warunki pracy. Problemem była stabilność lateksów polichloroprenowych w połączeniu z innymi niezbędnymi składnikami kompozycji klejowych. Aby poprawić parametry wodorozcieńczalnych klejów polichloroprenowych i kontrolować koszty, producenci stosują w recepturach lateksy butadienowo-styrenowe lub akrylowe.
