Przygotowanie klejów polichloroprenowych na bazie wody rozpoczyna się od dodania przeciwutleniacza do dyspersji polichloroprenowej. W następnych etapach dodaje się powoli tlenek cynku, a ostatecznie dyspersję akrylową lub zol krzemionkowy.
Akrylany są wyjątkowo kompatybilne z dyspersjami polichloroprenowymi i zapewniają wytrzymałość wiązania w wysokich temperaturach. Obecnie w tego typu układach stosuje się lateksy polichloroprenowe szczepione metakrylanem metylu i stabilizowane częściowo zhydrolizowanym alkoholem poliwinylowym.
Substancje powierzchniowo czynne występujące jako składniki kleju wodnego wpływają na stabilność lateksu polichloroprenowego podczas magazynowania. Poprawiają one także zwilżalność podłoża i odporność kleju na niskie temperatury. Negatywnie wpływają jednak na kohezję spoiny i mogą opóźniać koagulację. Ich zastosowanie musi być dobrze przemyślane.
Żywice wpływają na przyczepność, czas otwarty i odporność cieplną wodorozcieńczalnych klejów polichloroprenowych. Należy zwrócić uwagę na ich pH i zgodność z surfaktantem. Temperatura zeszklenia, temperatura mięknienia, polarność i zgodność żywicy z polimerem określają właściwości klejące. Tak więc wydajność wiązania na gorąco jest na ogół proporcjonalna do temperatury mięknienia żywicy. Żywice t-butylofenolowe nie mogą być stosowane w wodorozcieńczalnych klejach polichloroprenowych.
Tlenek cynku pełni w wodorozcieńczalnych klejach polichloroprenowych podobną rolę, jak w przypadku klejów rozpuszczalnikowych.
Wśród zalet chloroprenowych klejów na bazie wody wymienić można ich niską lepkość, która ułatwia aplikację przez natryskiwanie. W celu zwiększenia ich lepkości i tiksotropii można stosować zagęszczacze takie jak krzemionki pirogeniczne lub krzemiany. Można też stosować do 1% wag. poliakrylanów, metylocelulozy lub alginianów, przy czym należy zwrócić uwagę na wahania pH.
Substancje sieciujące stosowane w mieszankach polichloroprenowych do klejów rozpuszczalnikowych mają niewielki wpływ w przypadku lateksów o wysokiej zawartości żelu. Najczęściej stosowane są tutaj lateksy karboksylowe.
Wadą systemów wodorozcieńczalnych w porównaniu z klejami rozpuszczalnikowymi, która nadal ogranicza ich szersze zastosowanie, jest zbyt długi czas schnięcia i powolny rozwój siły wiązania. Są one jednak przydatne jako kleje nietrwałe w kilku operacjach montażowych obejmujących podłoża porowate w produkcji obuwia.
Przykładowa receptura rozpuszczalnikowego kleju chloroprenowego (jednoskładnikowego):
- polichloropren: 100 phr
- tlenek magnezu: 4 phr
- tlenek cynku: 3,5 phr
- krzemionka: 10 phr
- żywica alkilofenolowa: 53 phr
- przeciwutleniacz: 2 phr
- mieszanina rozpuszczalników: 428 phr
Przykładowa receptura rozpuszczalnikowego kleju chloroprenowego (dwuskładnikowego) sieciującego na zimno:
Część A:
- polichloropren: 100 phr
- tlenek magnezu: 4 phr
- tlenek cynku: 5 phr
- krzemionka: 15 phr
- żywica alkilofenolowa: 12 phr
- przeciwutleniacz: 1 phr
- rozpuszczalnik: 350 phr
Część B:
20-procentowy roztwór izocyjanianu w rozpuszczalniku organicznym
Przykładowa receptura rozpuszczalnikowego kleju chloroprenowego sieciującego w procesie wulkanizacji nadtlenkowej:
- kauczuk chloroprenowy: 80 phr
- kauczuk akrylonitrylowy: 20 phr
- tlenek cynku: 10 phr
- sadza SRF: 100 phr
- plastyfikator: 5 phr
- opóźniacz podwulkanizacji: 15 phr
- przeciwutleniacz: 2 phr
- nadtlenek: 5 phr
Mieszankę należy rozpuścić w mieszaninie rozpuszczalników organicznych do pożądanej zawartości stałej masy.
Przykładowa receptura wodnego kleju chloroprenowego na bazie lateksu syntetycznego:
- dyspersja lateksu polichloroprenowego: 100 phr
- substancja powierzchniowo czynna: jeśli wymagana
- środek przeciwpienny: jeśli wymagany
- dyspersja zolu krzemionkowego: 10 phr
- przeciwutleniacz: 2 phr
- tlenek cynku: 2 phr
Autor: dr. Karol Niciński
