Wielka rola opakowań oksy-biodegradowalnych. Polemika z COBRO

Jest tego dość proste wyjaśnienie. RAPRA jest przede wszystkim laboratorium, a nie instytucją powielającą wybrane dokumenty, a ponadto jest laboratorium niezależnym, tak samo jak PYXIS, OWS, czy PTL, które jest jednym z większych laboratoriów w Europie certyfikującym dla takich gigantów jak np. Unilever.

PTL, posiadając gwarancje rządowe, nie uznaje sponsorowania i samo, bez konieczności powielania "obcych" dokumentów, ma prawo do wystawiania stosowanych certyfikatów. Tylko na podstawie takich laboratoriów powstają niezależne opinie i na ich podstawie można śmiało stwierdzić, że termin "oksy-biodegradacja" oznacza konkretny proces, który może być zakończony również kompostowaniem, a o kierunku jego przebiegu nie decyduje urzędnik - naukowiec tylko prawa fizyki, chemii i biologii.

Potwierdzają to liczne badania w wyżej wymienionych laboratoriach jak i zastosowanie produktów oksy-bio w większości rozwiniętych krajach świata, jak i nowych potęgach w tym w RPA czy Dubaju (gdzie są jedynymi dopuszczonymi do obrotu opakowaniami degradowalnymi), gdzie np. zabroniono używania "zwykłych" siatek "plastikowych". Coraz więcej mówi się o opakowaniach oksy-bio w takich krajach jak Singapur (ponoć najczystszy kraj świata) i Chiny.

Nie konfliktować zwolenników opakowań kompostowalnych z oksy-biodegradowalnymi

Zastanawiająca jest poruszona w artykule teza, iż uciążliwość tworzyw dla środowiska jest związana z brakiem odpowiedzialności wśród konsumentów. Może zatem zamiast propagować idee, które są w odwrocie należałoby uświadamiać o szkodliwości takiego procederu?

Z drugiej strony z uwagi na brak wyraźnych informacji o przeznaczeniu toreb kompostowalnych trudno jednoznacznie wyrokować, że taka torba nie znajdzie się również w przydrożnym rowie. Jest więc to typowy przykład świadomych nadużyć dobrej praktyki handlowej, mający na celu wprowadzenie konsumenta w błąd.

Sugerowanie jakoby informacje o możliwości recyklingu z dodatkiem powodującym oksy-biodegradację były chybione, gdyż producent jest zawsze informowany o ilości recyklatu z takiego opakowania możliwego do zastosowania w produkcji nowych opakowań, są nietrafione. Zapis taki we wspomnianym artykule jest tylko przejawem niewiedzy autora i brakiem informacji nt. opisywanego zjawiska, zatem w jakim celu w ogóle poruszanego? Zaszkodzić nie zaszkodzi, ale spowoduje niepotrzebny konflikt między zwolennikami opakowań kompostowalnych i oksy-biodegradowalnych.

Co decyduje o ekologiczności opakowania?

Jedną z konkluzji artykułu jest opinia, iż "torby z tworzyw sztucznych z dodatkami degradowalnymi nie spełniają wymagań przydatności do kompostowania". I co w związku z tym? Czy gnijące tygodniami resztki po milionach ton opakowań plastikowych to wyrok jaki musi spotkać każde opakowanie?

Po pierwsze, w ostatniej fazie degradacji opakowania oksy-bio wykazują jednak biodegradację, co potwierdziły te same laboratoria, które potwierdzały biodegradację opakowań kompostowalnych. Po drugie, czy parametrem "ekologiczności" opakowania jest jego przydatność do kompostowania? Czy parametrem przydatności opakowania jest jego przydatność do kompostowania?

Patrząc przez pryzmat nie dającej zaadoptować się do aktualnych potrzeb konsumenta normy 13432 trzeba by część kraju zamienić w kompostownie, a zapach gnijących resztek organicznych stałby się częścią naszego życia. To norma powinna wynikać i odpowiadać zapotrzebowaniu rynku na najlepszy czy najbardziej ekologiczny produkt, a nie odwrotnie. Skoro legislacja nie nadąża za zmianami technologicznymi, to chyba nie jest to powód do zatrzymania postępu w miejscu?